Klimaat en kunst

In het museum Van Bommel Van Dam in Venlo zag ik onlangs deze video met kunst van Willem de Haan. Ik vind het een briljante manier om het maatschappelijk probleem van de klimaatcrisis in één beeld te vangen.

Bij de video hangt het volgende bijschrift:

“Willem de Haan (!996) stelt grote thema’s op een scherpe maar speelse manier aan de kaak. Met absurdistische scènes brengt hij de kijker aan het twijfelen: wat is echt en wat is in scène gezet?
Motor Home maakte hij in 2024 voor het Watersnoodmusem in het Zeeuwse Ouwerkerk om aandacht te vragen voor de stijgende zeespiegel en de kracht van het water. Speciaal voor deze tentoonstelling voer De Haan hier in de Venlo over de Maas. Op het eerste gezicht lijkt het vooral een grappige situatie. Maar doordat het herinnert aan beelden van de watersnoodramp en overstromingen, heeft het ook iets onheilspellends. Het werk stelt een belangrijke vraag: wat zijn de oplossingen voor de toekomst in een wereld bedreigd door klimaatverandering?”

De tentoonstelling heet It’s not a joke en loopt van 1 april 2025 t/m 14 september 2025.

De aarde staat in brand, de aarde smelt

Voor mij is al jaren de vraag hoe ik me tot de klimaatcrisis kan en moet verhouden. Ik heb jarenlang geprobeerd de angst en paniek die ik voel te kanaliseren door middel van het schrijven van artikelen en opinies. Daarvoor heb ik zes jaar in de Haagse gemeenteraad getrokken aan een sterker klimaatbeleid. Ik hoopte dat de overdracht van kennis en inzicht bij meer mensen zou leiden tot een gevoel van zo kan het niet langer, we moeten nu echt wat doen. Dat is sporadisch ook wel gelukt, maar de realiteit is dat we als collectief nog steeds niet uit de startblokken zijn gekomen. Ik schreef een opinie over hoe dat komt: 25+ redenen waarom we zo traag reageren op de klimaatcrisis.

Ik heb lang geworsteld met de vraag welke toon ik in mijn stukken zou kiezen. Meestal dwong ik mezelf om na een aantal dramatische alinea’s te eindigen met een hoopvolle noot. Omdat ik niet ongezellig wilde zijn. En vooral ook omdat ik hoopte dat lezers die hoopvolle noot zouden oppakken om mee aan de slag te gaan.

Maar de waarheid is dat ik weinig hoop op een goede afloop meer voel. Het gemillimeter van de incrementele verandering, die ook nog eens tergend langzaam gaat, wekt vooral de illusie dat we bezig zijn met het oplossen van de klimaatcrisis. Ondertussen rijden we met hoge snelheid op de afgrond af. Dat is de reden dat ik ga stoppen met de spagaat waarin ik mezelf had gemanoeuvreerd.

Vanaf nu ga ik me daarom naast het opschrijven en delen van nieuwe inzichten over de klimaatcrisis ook richten op het delen van mijn emoties. En daarvan zijn er een hoop: verbijstering, teleurstelling, verdriet, woede en angst. Ik heb ontdekt dat het maken van kunst mij daarbij helpt. Even lekker niet in woorden denken maar in beelden. Niet op een toetsenbord rammelen maar met houtskool en pastelkrijt in de weer. Ik kan het iedereen aanraden.

De aarde staat in brand, de aarde smelt.
Pastelkrijt op papier, 2024